مجله ماجراجو
مجله علمی، تخصصی، پژوهشی، گردشگری ماجراجو
MIRAD
کلمه highball به معنی یک تکه سنگ بلندتر از حد متوسط است، که صعود از آن نه تنها مهارت و قدرت بدنی بالا می خواهد، بلکه تمرکز ذهنی زیادی را می طلبد.
بالا رفتن از این تخته سنگ های بلند در طبیعت، با استفاده از تکنیک های بولدرینگ را Highball bouldering می گویند، سنگ هایی با ارتفاع تا 12 متر.
با توجه به ارتفاع بالاتر این تخته سنگ ها، و به دلیل صعود فری سولو آنها، امکان سقوط و خطر در این رشته بسیار بالاست و برای صعود به مهارت ذهنی و جسمی بسیار بالاتری نیاز است.
بولدرینگ هایبال ممکن است در سال 1961 زمانی آغاز شده باشد که جان گیل John Gill ، بدون طناب از روی یک صخره گرانیتی 11 متری به نام thimble صعود کرد.
درجه سختی آن مسیر در آن زمان حدود 5/4V بود که برای زمان خود فوق العاده بود.
دستاورد گیل باعث شد موجی از سنگنوردان از صخره های بزرگ صعود کنند. بعدها با معرفی و تکامل پدهای بولدرینگ، سنگنوردان توانستند محدودیت های بولدرینگ هایبال را به مراتب بیشتر بشکنند.
در سال 2002، جیسون کل Jason Kehl، برای اولین بار مسیر Evilution، یک تخته سنگ 17 متری در باترمیلکس کالیفرنیا، با درجه سختی 12V را به صورت فری سولو صعود کرد.
این صعود سرآغاز نسل جدیدی از سنگنوردی بود، که نه تنها ارتفاع، بلکه سختی زیاد را نیز پیش می برد.
لازم به ذکر است برای سنگنوردان، صعود از همچنین مسیری با طناب،کار مشکلی نیست، و این مسئله و سختی درجه مسیر بخاطر صعود بدون طناب و به صورت فری سولو Free solo می باشد.
صعود پیشگامانه در این سبک عبارتند از:
یک مسیر تخته سنگ 16.8 متری در بیشاپ، کالیفرنیا به نام Ambrosia توسط کوین جورجسون Kevin Jorgeson در سال 2015 با درجه سختی v11
و صعود از مسیر یک تخته سنگ 16.8 متری دیگر به نام Too Big to Flail با درجه سختی v10 در بیشاب کالیفرنیا توسط الکس هانولد Alex Honnold در سال 2016.
تاریخچه ای از سنگنوردی
سنگ نوردی اولین بار در اواخر دهه 1800 به عنوان یک ورزش ظاهر شد.
سوابق اولیه کوهنوردانی را توصیف می کند که از حرکاتی که در حال حاضر به عنوان بولدرینگ شناخته می شود، نه به عنوان یک رشته جداگانه، بلکه به عنوان یک آموزش برای صعودهای بزرگتر استفاده می کردند.
در آن زمان بود که کلمات “bouldering” و “problem” برای اولین بار در ادبیات کوهنوردی بریتانیا ظاهر شدند.
اسکار اکنستاین Oscar Eckenstein از طرفداران اولیه این فعالیت در جزایر بریتانیا بود.
جان گیل John Gill
در اوایل قرن بیستم، منطقه فونتنبلو Fontainebleau در فرانسه به عنوان یک منطقه صعود برجسته معرفی شد. یکی از آن ورزشکاران، پیر آلن Pierre Allain در آن زمان، کفش تخصصی مورد استفاده برای صخره نوردی را اختراع کرد.
در اواخر دهه 1950 تا 1960، جان گیل John Gill، ژیمناستیک کار و ریاضیدان آمریکایی، این ورزش را بیشتر تحت فشار قرار داد و به چندین نوآوری مهم کمک کرد، او بولدر را به عنوان یک رشته جداگانه در این روند متمایز کرد. رشته ای كه دارای مقیاس دشواری برای حرکات و موقعیت های بدن بود، و توجه بولدر را به پیمایش مجموعه ای از گیره ها تغییر داد.
جان گیل John Gill، که اکنون به عنوان پدر بولدرینگ مدرن شناخته می شود و پیشرفت بولدرینگ را رهبری کرد، به عنوان یک ژیمناستیک کار، دیدگاه متفاوتی برای سنگنوردی فراهم کرد.
جان گیل جوانی از آلابامای آمریکا، که شیفته صعود سنگ های کوتاه و برآمدگی کلاهک مانند بود، برخلاف سایر سنگنوردان آن دوره، وقت خود را با صرف تمرینات سنگنوردی ویژه و انجام حرکات ژیمناستیک روی سنگ ها به سر می کرد و برای کاهش تعرق دست و افزایش اصطکاک دست و سنگ، گچ ژیمناستیک را وارد دنیای سنگنوردی کرد.
گیل در سال 1961 دیواره سی فوتی c5.12 تیمبل را در داکوتای جنوبی به روش فری سولو صعود کرد.
در دهه 1980، دو ابزار مهم آموزشی در این رشته ظهور کرد.
یکی تشک های بولدرینگ که از آنها به عنوان بالشتک های تصادف یا بولدرپد نیز نام برده می شد، این تشک ها از صدمات ناشی از سقوط محافظت می کرد و باعث شد سنگنوردان بتوانند در مناطقی صعود کنند که قبلا بخاطر صدمات ناشی از سقوط بسیار خطرناک بودند.
دومین ابزار، ابداع دیواره های سنگنوردی داخل سالن بود، که به گسترش این ورزش در مناطق بدون کوهنوردی یا تخته سنگ در فضای باز، کمک می کرد و باعث می شد که بتوانند در تمام طول سال به تمرین این ورزش بپردازند.
یکی از دلایل محبوبیت این رشته از سنگنوردی در بین افراد، نیاز نداشتن به تجهیزات زیاد بود، تنها یک کفش و پودر مخصوص کافی بود تا هر جایی که تخته سنگ مناسب را دیدند به تمرین خود بپردازند.
با افزایش محبوبیت این ورزش، مناطق جدید بولدرینگ در سراسر اروپا و ایالات متحده توسعه یافت و ورزشکاران بیشتری در مسابقات بولدرینگ شرکت کردند.
مشاهده این ورزش در اوایل دهه 2000 بسیار افزایش یافت، زیرا فیلم های YouTube و وبلاگ های کوهنوردی به سنگ نوردان در سراسر جهان کمک کردند تا سریع تر تکنیک ها را بیاموزند، مسیرها با درجه سختی بیشتر را بیابند و پروژه های تازه تکمیل شده را اعلام کنند.
