مجله ماجراجو
مجله علمی، تخصصی، پژوهشی، گردشگری ماجراجو
MIRAD
مسیرهای بولدر عموما از زمین تا ارتفاع 6 متر و بدون طناب و تجهیزات انجام می پذیرد.
کم ارتفاع بودن مسیرهای این ورزش نسبت به صعودهای فری سولو از دیواره های بلندتر، که بدون طناب و مهار نیز انجام می شود، این رشته را بسیار ایمن تر می سازد.
با این حال، صدمات جزئی در بولدرینگ، به ویژه پیچ خوردگی مچ پا و مچ دست، شایع است.
دو عامل در فراوانی صدمات در بولدرینگ نقش دارند:
اول اینکه بولدرینگ معمولاً حرکات دشوارتری نسبت به سایر رشته های سنگنوردی دارد و سقوط در آن شایع تر است.
دوم، به دلیل صعود بدون طناب، هر زمین خوردن از دیواره حتی در ارتفاع کم، باعث برخورد سنگنورد به زمین می شود که اگر در پوزیشن نامناسب اتفاق بیفتد میتواند آسیب جدی همراه داشته باشد.
برای پیشگیری از صدمات، بولدرپدها را در نزدیکی تخته سنگ یا دیواره های صعود، زیر مسیر قرار می دهند تا فرود نرم تری ایجاد شود، و همچنین صعودها به وسیله یک حمایت انسانی انجام می شود، که بتواند هنگام سقوط از روی دیواره کمر و سر سنگنورد را در جهت افتادن صحیح هدایت کند.
هنگام فرود، از تکنیک های زمین خوردن مشابه با تکنیک های ژیمناستیک استفاده می کنند: پخش ضربه در سراسر بدن برای جلوگیری از شکستگی استخوان، و قرار دادن اندام ها برای حرکت آزادانه مفاصل در طول ضربه.
در بولدرینگ چند نقطه بدن به علت سقوط بیشتر از همه در معرض آسیب هستند، مچ دست و انگشتان، مچ پا، کمر و شانه.
استفاده از بولدرپدها به کاهش آسیب کمک می کند اما از آن جلوگیری نمی کند.
یادگیری نحوه صحیح زمین خوردن و اطمینان از سقوط از موقعیت های مختلف، می تواند احتمال آسیب را تا حد زیادی کاهش دهد.
با اینکه بسیاری از افراد آسیب دیدگی در سنگنوردی را تنها در سقوط می دانند اما باید خاطر نشان کرد که آسیب های شایعی در این ورزش به طور عمده در بالاتنه و دست ها اتفاق می افتد که این آسیب ها به خاطر تمرین ها و حرکات شدید و بدون استراحت یا در زوایای نادرست است.
فشار ناشی از تمرینات سخت و مداوم و کار بر روی گیره های کوچک و وضعیت نامتوازن، خارج از حد تحمل انگشتان است، بنابراین ممکن است شکستگی های بسیار ریزی در طول زمان به وجود بیاید که با عدم تشخیص به موقع و فعالیت بر روی انگشتان یا مفاصل آسیب دیده به مرور به مشکلات بزرگتر منجر شود.
که بیشترین آسیب ها می تواند مربوط به انگشتان دست، کتف باشد.
⦁ آسیب های تاندون ها: پارگی یا کشیدگی تاندون ها از آسیب های شایع این ورزش است.
⦁ آسیب های غلاف انگشت: پارگی یا کشیدگی لیگمانت های داخل انگشتان دست مخصوصا در مسیرهای ناخنی که فرد گیره را به صورت نیمه می گیرد بسیار شایع است.
مشکلات زیستی
بولدرینگ می تواند به پوشش گیاهی روی سنگ ها مانند خزه و گلسنگ آسیب برساند. این می تواند در نتیجه سنگنوردی که عمدا تخته سنگ را تمیز می کند یا ناخواسته با استفاده مکرر از عوارض سنگ رخ دهد، به وجود آید.
همچنین پوشش گیاهی روی زمین اطراف تخته سنگ می تواند در اثر استفاده بیش از حد آسیب ببیند، به ویژه توسط سنگنوردانی که پدهای بولدر را روی زمین می گذارند.
فرسایش خاک می تواند زمانی رخ دهد که بولدرکارها هنگام پیاده روی از مسیرهای ثابت، پوشش گیاهی را زیر پا می گذارند، یا هنگامی که سنگ های کوچکی را در نزدیکی تخته سنگ بیرون می آورند تا تلاش کنند تا در صورت سقوط، منطقه فرود، ایمن تر شود.
استفاده مکرر از گچ سنگنوردی برای صعود می تواند به صخره ها، به ویژه ماسه سنگ و سایر انواع سنگ های متخلخل آسیب برساند، و شستشوی سنگ ها برای برداشتن گچ نیز می تواند سطح سنگ را تخریب کند. برای جلوگیری از آسیب رساندن گچ به سطح سنگ، مهم است که آن را به آرامی با قلم مو بعد از یک جلسه صخره نوردی تمیز کنید.
المپیک بولدرینگ
بولدرینگ برای اولین بار قرار بود در المپیک توکیو سال 2021 به عنوان بخشی از رویداد کوهنوردی ورزشی حضور داشته باشد. ورزشکاران در سه رشته سنگنوردی لید یا سرطناب، سرعت و بولدرینگ در المپیک سال 2021 در دسته صعودهای ورزشی حاضر می شدند.
المپیک تابستانی ۲۰۲۰ (ژاپنی: ۲۰۲۰年夏季オリンピック هپبورن: Nisen Nijū-nen Kaki Orinpikku)، که به صورت رسمی با عنوان بازی‌های المپیاد XXXII (第三十二回オリンピック競技大会 Dai Sanjūni-kai Orinpikku Kyōgi Taikai) و با نشان تجاری توکیو ۲۰۲۰ (東京۲۰۲۰) شناخته می‌شود، یک رویداد چندورزشی بین‌المللی است که از ۲۳ ژوئیه تا ۸ اوت ۲۰۲۱ در توکیو، ژاپن، با آغاز برخی رویدادهای مقدماتی از ۲۱ ژوئیه، برگزار شد.
توکیو طی ۱۲۵مین نشست کمیتهٔ بین‌المللی المپیک در بوئنوس آیرس، در ۷ سپتامبر ۲۰۱۳ به عنوان شهر میزبان انتخاب شد. در ابتدا قرار بود این بازی‌ها از ۲۴ ژوئیه تا ۹ اوت ۲۰۲۰ برگزار شود، اما در مارس ۲۰۲۰ به دلیل دنیاگیری کووید -۱۹ به تعویق افتاد و اکنون نیز بازی‌ها بدون تماشاچی برگزار می‌شوند. علی‌رغم این که برگزاری بازی‌ها برای سال ۲۰۲۱ برنامه‌ریزی مجدد شد، اما این رویداد نام توکیو ۲۰۲۰ را برای اهداف بازاریابی و برند تجاری حفظ می‌کند. این نخستین بار است که بازی‌های المپیک به جای لغو به تعویق می‌افتد و برنامه‌ریزی مجدد می‌شود. بازی‌های پارالمپیک تابستانی ۲۰۲۰ بین ۱۶ اوت و ۵ سپتامبر ۲۰۲۱، ۱۶ روز پس از اتمام المپیک برگزار شد.
بازی‌های ۲۰۲۰ چهارمین بازی‌های المپیک است که پس از توکیو ۱۹۶۴ (تابستان)، ساپورو ۱۹۷۲ (زمستان) و ناگانو ۱۹۹۸ (زمستان) در ژاپن برگزار می‌شود. توکیو قرار بود بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۴۴ را میزبانی کند اما در سال ۱۹۳۸ به دلیل جنگ دوم چین و ژاپن از مسابقات خارج شد. توکیو نخستین شهر آسیا است که بازی‌های تابستانی را دو بار برگزار می‌کند. بازی‌های ۲۰۲۰ پس از المپیک زمستانی ۲۰۱۸ در پیونگ‌چانگ، کره جنوبی و قبل از بازی‌های المپیک زمستانی ۲۰۲۲ در پکن، چین، دومین بازی از سه دوره المپیک متوالی است که در شرق آسیا برگزار می‌شود.
بازی‌های ۲۰۲۰ شاهد معرفی مسابقات جدیدی از جمله بسکتبال ۳ نفره و BMX آزاد، و بازگشت دوچرخه‌سواری مدیسون، بیس بال، و سافت‌بال است. طبق سیاست‌های جدید کمیتهٔ بین‌المللی المپیک، که به کمیته برگزاری میزبان اجازه می‌دهد تا ورزش‌های جدیدی را به برنامهٔ المپیک برای تقویت مسابقات اصلی دائمی اضافه کند، در این بازی‌ها کاراته، سنگنوردی، موج‌سواری، و اسکیت‌بوردینگ اولین بازی‌های المپیک خود را انجام می‌دهند.
محدودیت های سنی و جسمی
اگر نگران این هستید که قدرت لازم را ندارید، باید بدانید که بولدرینگ و صخره نوردی بیشتر به تکنیک مربوط می شود تا قدرت عضلانی. مسلما در تمام رشته های ورزشی داشتن اندام متناسب می تواند کمک شایانی به افزایش توانایی انجام آن ورزش شود، اما باید توجه کنید که نداشتن اندام مناسب، اضافه وزن یا کمبود وزن نمی تواند مانع ورود شما به این رشته شود.
همچنین در صورتی که یک ناتوانی جسمی دارید یا اندامی را از دست داده اید می توانید به این ورزش به صورت پاراصعود بپردازید.
خوشبختانه بخاطر وجود محیط های کم خطر سالنی، انجام این ورزش برای کودکان از 3 سال به بالا نیز امکان پذیر است و عدم محدودیت جسمی، جنسی و سن و سال، خود باعث محبوبیت روز افزون این ورزش شده است.
درجه بندی در سالن های ورزشی
باید توجه کنید که درجه سختی مسیر در سنگنوردی ذهنی است. یعنی براساس تجربه صعود اندازه گیری می شود و هیچ سیستم دقیق اندازه گیری برای درجه بندی وجود ندارد.
در طول سال ها این درجات توسعه یافته و براساس تجربه جمعی سنگنوردان پیشرفته، در مکان های مختلف جهان، سختی مسیر مفهوم پیدا کرده است.
این درجه بندی براساس سبک سنگنوردی سالنی، طبیعت و دیواره نوردی و براساس سیستم های درجه بندی در نقاط مختلف دنیا ممکن است با المان های متفاوتی نشان داده شود.
معمولاً از درجه بندی با حرف V را در سالن های سنگنوردی برای نشان دادن سختی مسیرها استفاده می شود.
شروع از VB (برای Basic) به عنوان پایین ترین نمره، و سپس V0، V1، V2 و بالاتر، در سختی بالا رفتن. V مخفف “Vermin” یا “Verm” از نام مستعار جان شرمن است. او محبوبیت بولدرینگ مدرن را پیش برد و استاندارد جدیدی برای درجه بندی مسیرها تعیین کرد.
این درجه سختی ها از V0 شروع و تا V17 نشان داده می شود.
سایر سالن های ورزشی از سیستم فوتین بلو فرانسه استفاده می کنند.
این در Fontainebleau، منطقه جنگلی بزرگ در خارج از پاریس که به معنای واقعی کلمه هزاران تخته سنگ و مرکز تاریخی جهان بولدرینگ دارد، استفاده می شود. این نمرات مشابه هستند اما مانند F3، F3+، F4 به بالا درجه بندی می شوند. اساساً هر چه عدد یا حرف بیشتر باشد، درجه سختی مسیر بیشتر است.
| جدول مقایسه سیستم‌های درجه‌بندی سنگنوردی | ||||||||
| درجه‌بندی یوسیمیتی | درجه‌بندی بریتانیایی | درجه‌بندی فرانسوی | اتحادیه بین‌المللی کوهنوردی | درجه‌بندی استرالیایی | درجه‌بندی اروپای شرقی | درجه‌بندی فنلاندی | درجه‌بندی برزیلی | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| فنی بودن | شدت (سختی) | |||||||
| 5.2 | 1 | I | Isup | |||||
| 5.3 | 2 | II | 11 | II | ||||
| 5.4 | 3 | III | 12 | IIsup | ||||
| 5.5 | 4a | VD | 4 | IV | III | |||
| 5.6 | S | 5a | -V | 13 | 5- | IIIsup | ||
| 5.7 | 4b | HS | 5b | V | 14 | 5 | IV | |
| 4c | +V | 15 | ||||||
| 5.8 | VS | 5c | -VI | 16 | VIIa | 5+ | IVsup | |
| 5.9 | 5a | HVS | 6a | VI | 17 | VIIb | V | |
| 5.10a | E1 | 6a+ | +VI | 18 | VIIc | 6- | VI | |
| 5.10b | 5b | 19 | VI/VI+ | |||||
| 5.10c | E2 | 6b | VII− | 20 | VIIIa | 6 | VIsup/VI+ | |
| 5.10d | 5c | 6b+ | VII | 21 | VIIIb | VIsup | ||
| 5.11a | E3 | 6c | VII+ | 22 | VIIIc | 6+ | 7a | |
| 5.11b | 6c+ | 23 | 7b | |||||
| 5.11c | 6a | E4 | 7a | VIII− | 24 | IXa | 7+ | 7c |
| 5.11d | 7a+ | VIII | IXb | 7 | 8a | |||
| 5.12a | E5 | 7b | VIII+ | 25 | IXc | 7+ | 8b | |
| 5.12b | 6b | 7b+ | 26 | 8- | 8c | |||
| 5.12c | E6 | 7c | IX− | 27 | Xa | 8 | 9a | |
| 5.12d | 6c | 7c+ | IX | 28 | Xb | 8+ | 9b | |
| 5.13a | E7 | 8a | IX+ | 29 | Xc | 9- | 9c | |
| 5.13b | 9 | |||||||
| 5.13c | 7a | 8a+ | X- | 30 | 9+ | 10a | ||
| 5.13d | E8 | 8b | X | 31 | 10- | 10b | ||
| 5.14a | 8b+ | X+ | 32 | 10 | 10c | |||
| 5.14b | 7b | 8c | 10+ | 11a | ||||
| 5.14c | E9 | 8c+ | XI− | 33 | 11- | 11b | ||
| 5.14d | 7c | 9a | XI | 34 | 11 | 11c | ||
| 5.15a | 9a+ | 12a | ||||||
برای درجه بندی صعودهایی که از ابزارهای کوبشی و تخریب‌کننده سنگ مانند میخ ,رول , کوپر هد و امثالهم استفاده می‌شود حرفA بکار برده می‌شود(A0-A6) و برای صعودهای پاکیزه که از ابزارهای غیر کوبشی همچون فرند, ترایکم,کیل و مانند آن استفاده می‌شود حرفC بکار برده می‌شود(C0-C6).
توجه به این نکته ضروری است که درجه ارائه شده برای یک مسیر امری مطلق نیست . A0/C0
این درجه به مسیرهائی تعلق می‌گیرد که عمدتا” به صورت طبیعی صعود می‌شوند اما در بخش‌هائی از آن سنگنورد به جای استفاده از عوارض طبیعی سنگ از ابزار مصنوعی کمک می‌گیرد. در این صعود از رکاب استفاده نمی شود اما در عوض سنگنورد در بخش‌هائی از مسیر با کمک گرفتن از تسمه‌ها و یا کوئیک دراهای متصل به ابزارهای میانی(میخ–رول–فرند-…) خود را بالا می کشد. انواع پاندوله‌ها و یا تراورس کششی(TENSION TRAVERS) و یا وزن آوردن بر روی ابزاز(مثلا” نشستن بر روی طناب) از انواع دیگری از صعودها با درجه A0/C0 هستند.
A1/C1
صعود مصنوعی ساده که با بهره‌گیری از همه ابزارهای صعود مصنوعی در مسیرهائی با میانی‌های مطمئن و قابل اتکا که قابلیت تحمل پاندولیهای شدید را نیز داشته باشد انجام می‌شود.
A2/C2
صعود مصنوعی متوسط . ابزارهای میانی عمدتا” مطمئن هستند اما ممکن است در اثر سقوط برخی ابزارهای میانی از موقعیت خود خارج شوند اما این سقوطها در حدی نیستند که منجر به جراحت و یا مصدومیت شوند. برخی مسیرهای مصنوعی که با ابزارگذاری انجام می‌شوند و ابزارها علی‌رغم اینکه قابلیت تحمل سقوط را دارند اما در موقعیت خیلی مناسبی نیستند و موقعیت لرزانی دارند و یا امکان و شرائط مسیر اجازه دقت بالا در ابزارگذاری را نمی‌دهد نیز درجهC2 می‌گیرند.
A3/C3
صعود مصنوعی دشوار , ابزارگذاری دشوار تر می‌شود و همراه است با ابزارگذاری‌های متوالی نا مطمئن و لب مرزی, خطر سقوط تا 7 متر نیز وجود دارد.ابزارگذاری درحالیکه تنها تحملی به اندازه وزن بدن صعودکننده را دارد نیز سخت تر شده و نیاز به مهارت و دقت بالاتری دارد . مشکلات بیشتر در مسیر یابی و صعودهای خطرناک بر روی هوک و یا پرچ‌های قدیمی از دیگر چالشهای صعود در این کلاس است. مسیرهای با درجه C3 بیشتر صعود کنندگان مصنوعی را به چالش می کشد و ابزارگذاری‌های درجهC3 معمولا” نیاز به تست کردن دقیق قبل از وارد کردن وزن بدانها را دارد.در مسیرهای با درجهC3 همچنین احتمال سقوط بیشتری وجود دارد و احتمال زیپ شدن و خروج 8-10 ابزار و سقوطی تا 15 متر وجود دارد البته این سقوط بسیار جدی نخواهد بود و منجر به جراحات شدید نخواهد شد.صعود بسیاری از مسیرها با درجه A3/C3 به چندین ساعت تلاش نیاز دارد.
A4/C4
صعود مصنوعی با درجه سختی بالاتر همراه با سقوطهای احتمالی خطرناک ,ابزارگذاری نامطمئن و لب مرزی و ترسناک. تا حدود 25 متر ابزارهای میانی که کار گذاشته می‌شود تنها تحمل وزن بدن را داشته و قابلیت تحمل شوک را ندارند و احتمال سقوطهای خطرناک بر روی لبه‌ها و یا سقوطهای طولانی نیز وجود دارد. هر ابزار کار گذاشته شده باید طوری تست شود که بتوان با ترکیب تعدادی از میانی‌های نامناسب به حد قابل قبولی از ایمنی دست یافت. صعود مسیرهائی با چنین درجه‌ای تنها از عهده سنگنوردان مصنوعی کار بسیار خبره و با تجربه بر می‌آید. بیشتر مسیرها با چنین درجه‌ای نیازمند میخ کوبی و استفاده از هوک است.
A4+/C4+:
ضریب خطر بالا,سخت‌ترین حد صعود مصنوعی برای عمده سنگنوردان. برای درک صعود در این درجه صعود A4 را تصور کنید سپس یک درجه بر سختی آن بیافزائید. در صعود مسیرهای با این درجه سختی زمان زیادی صرف می‌شود تا صعودکننده هر حرکت خود را با دقت بالا و کنترل همه عوامل شامل مسیر صعود ابزارهای میانی, پله رکاب و … انجام دهد حرکتها کاملا” بایستی حساب شده انجام گرفته و از شوکهای ناگهانی و یا فشار آوردن در جهتی نامناسب و امثالهم پرهیز کرد گاهی اوقات یک ابزار به تنهائی نمی تواند وزن صعودکننده را تحمل کند و باید چندین ابزار را ترکیب نموده و برای اجرای یک حرکت بر آنها نیرو وارد نمود. در این مسیرها سنگ‌ها عمدتا” لق ,پوسته پوسته و ناپایدار هستند . درصورت سقوط احتمال زیپ شدن و خروج متوالی ابزارها وجود دارد و همچنین احتمال برخورد با لبه‌های خطرناک همراه با جراحات بسیار شدید وجود دارد.
A5/C5
حد نهائی دشواری و خطر در صعودهای مصنوعی را با این درجه نشان می دهند. هیچکدام از میانی‌های کارگذاشته شده قابلیت تحمل شوک را نداشته و تنها در حد تحمل وزن صعودکننده هستند . مسیرهای A5/C5 از لحاظ سختی مسیری برتری نسبت به A4+/C4+ ندارند و تنها ضریب خطر و ریسک‌پذیری بالاتری دارند ضمنا” در مسیرهایی با این درجه سختی نمی توان از ابزار مته برای ایجاد سوراخهائی ولو کوچک جهت کارگذاشتن هوک استفاده نمود و حتی یک مورد استفاده از سوراخهای ایجاد شده با مته درجه مسیر به A4/C4 کاهش می یابد. در صعود این مسیرها تنها کارگاهها هستند که مطمئن بوده و قابلیت تحمل شوک را دارند.
A6/C6
فری سولو مصنوعی!!
درجه‌ای افسانه ای, آیا مسیری با چنین درجه‌ای قابل صعود است؟ تنها چیزی که میتواند مسیری را از A5/C5 سخت تر کند , کارگاههای نامطمئن است کارگاههائی که قابلیت تحمل شوک ناشی از سقوط را نداشته باشد و در صورت یک خطا از جانب صعود کنندگان و سقوط آنها بر روی یک میانی هر دو تا کف زمین به سقوط ادامه دهند!!!!
استفاده از نمودار درجه بندی رنگی
باشگاه های سنگنوردی اغلب از رنگ ها برای نشان دادن محدوده درجه استفاده می کنند. ممکن است متوجه شوید که یک رنگ دارای 2 یا 3 درجه V مختلف است. این به شما این امکان را می دهد که یک رنگ را انتخاب کنید و ببینید چند مسیر با همان درجه را می توانید انجام دهید. دشواری مسیر بولدرینگ بسیار ذهنی است، بنابراین ممکن است متوجه شوید که می توانید برخی از مسیرهای یک درجه خاص را به راحتی انجام دهید و در برخی دیگر تلاش کنید.
اصطلاحات رایج
بولدرينگ (Bouldering) سنگنوردي روي تخته سنگ هاي نسبتا بزرگ و نزديک به سطح زمين را گويند، به طوريکه از طناب و ابزار سنگنوردي استفاده نمي شود و عمل حمايت با استفاده از حمايت بدني و تشک هاي مخصوص صورت مي گيرد. علاوه بر اين، تمرين بر روي مسيرهاي کوتاه سالني( معمولا ۶ تا 15 حرکت) هم که داراي درجه سختي بالاتري هستند، بولدرينگ به حساب مي آيد.
کمپوس/ کمپس برد : ( campus/ campus board): صعود بدون استفاده از پاها ( بارفيکسي) را کمپوس گويند. کمپس بورد ابزاري براي کمپوس زدن است که با استفاده از آن انگشتان دست ها تقويت مي شود. تمرين با استفاده از کمپوس برد براي سنگنوردان با درجه کاري ۵.۱۲ به بالا توصيه ميشود.
کراکس: (Crux): به سخت ترين قسمت يک مسير سنگنوردي کراکس گويند.
استارت (Start): نقطه شروع مسیر برای صعود.
تاپ (Top): نقطه نهایی مسیر بولدرینگ که هدف رسیدن به آن گیره است.
⦁ Deadpointing: نوعي تکنيک ديناميک است و زماني صورت مي گيرد که حرکت ديناميکي انجام گيرد که گيره ي نهايي آنقدر کوچک باشد که پس از ديناميک زدن نياز باشد دست کاملا روي جاي درست قرار گيرد و گرنه حرکت با شکست همراه مي شود.
⦁ جامپ :(Dyno) وقتي گيره اي آنقدر فاصله دارد که نمي توان با حرکات استاتيک به آن دست يافت، بايد پرش کرد و گيره مورد نظر را گرفت. به اين نوع حرکت جامپ گويند.
⦁ فلاش : (Flashing) صعود موفق يک مسير با اولين تلاش و البته مسير خواني با فردي که گيره ها و حرکات را مي داند.
⦁ آن ساید (Onside): صعود موفق و تاپ کردن یک مسیر بدون دیدن صعود دیگران از روی گیره ها بدون داشتن شناخت از مسیر.
⦁ رد پوینت (Redpoint): صعود موفقيت آميز يک مسير بعد از تلاش هاي ناموفق قبلي که بدون استراحت روي طناب يا سقوط انجام مي شود.
انواع گیره ها در سنگنوردی
بعنوان تعریف گیره می توان گفت هرگونه برجستگی یا تورفتگی و عوارض که روی یک دیواره سنگنوردی باشد و بتوان از آن برای صعود با دست یا پا استفاده کرد، گیره می گویند.
توجه نمایید برای یک صعود تمیز و کم فشار بر روی دستان، گیره را تنها به میزانی که برای صعود یا ثابت ماندن روی آن نیاز دارید فشار دهید، و از زور زدن بیشتر بپرهیزید، زیرا باعث دم کردن دست و ساعد می شود و بهتر است زاویه بدن نسبت به گیره در جهت صعود عمود باشد.
این گیره ها به چندین دسته تقسیم می شوند:
گیره های مشتی Jug/ Bucket (گیره های هزاری)
گیره هایی که کل پنجه دست برای گرفتن آن قابل استفاده است. این گیره ها ساده ترین نوع گیره ها از لحاظ گرفتن محسوب می شوند که می توان با دست باز هم آنها را گرفت، راحت ترین نوع گیره و بهترین نوع برای استراحت روی دیواره. این گیره ها برای صعودهای مبتدیان بسیار مناسب می باشد.
نوعی از گیره های مشتی با نام گیره های حلقه ای و گیره های مشتی شاخی نیز وجود دارند که می توان با تمام انگشتان دست از آنها برای صعود استفاده کرد.
انواع گیره های بولدرینگ
گیره های انگشتی Edge/ Ledge
گیره هایی که برای استفاده از آنها تنها یک یا دو بند انگشت کامل را می توان استفاده کرد.
گیره های تک انگشتی، دو انگشتی، سه انگشتی در دسته همین گیره ها قرار می گیرند.
گیره هایی مناسب گیره دست یا پا که در بیشتر مسیرها به وفور یافت می شود.
گیره های پینچی (نیشگونی)
گیره هایی که چهارانگشت در یک طرف و انگشت شست در طرف دیگر فیکس می شود.
گیره های ناخنی / Crimp
گیره هایی لبه ای که برای گرفتن آنها از کمتر از یک بند انگشت می توان استفاده کرد. در گیره های ناخنی فشار زیادی روی انگشتان دست و تاندون ها وارد می شود و معمولا به حالت دست بسته گرفته می شود.
انواع گیره های سنگنوردی
گیره های اصطکاکی / Sloper
گیره هایی که شکل و لبه ای خاص برای گرفتن انگشتان دست ندارند و تنها می توان از اصطکاک کف دست، انگشتان و گیره برای صعود استفاده کرد. این گیره برای افرادی که قدرت و مهارت بالایی در صعود دارند و دارای مچ قوی ای هستند بسیار کاربردی است.
پاکت/ Pocket
سوراخ های روی سنگ که گاهی ممکن است به اندازه کل دست و گاهی به اندازه یک انگشت فضا برای استفاده داشته باشند.
نکته مهم: انگشت میانی دست، قویترین انگشت شماست. پس اگر جای یک انگشت دارید، استفاده از انگشت میانی بهترین انتخاب شماست.
گیره شاخی / Horns
یک لبه یا برآمدگی از سنگ که بیشتر مواقع می توان از آنها به عنوان گیره های مشتی نیز استفاده کرد.
انواع گیره های سنگنوردی
گیره معکوس / Undercling
این گیره ها جهت معکوس دارند، برای استفاده از آن بایستی بتوانید فشار روی گیره را برای رسیدن به گیره بعدی به سمت بالا حفظ کنید.
گیره ورقه ای / Flake
یک ورقه یا پوسته نازکی از سنگ که از دیواره جداست و بین آن و دیواره یک شکاف ایجاد شده است.
